การอนุรักษ์และบูรณะอาคารโบราณสถาน : กรณีศึกษาอาคารพิสมัยพิมลสัตย์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้นำเสนอแนวทางการอนุรักษ์อาคารโบราณที่ถูกต้องและถูกวิธี เป็นสิ่งความสำคัญต่อการอนุรักษ์อาคาร จะทำให้อาคารมีอายุการใช้งานได้ยาวนาน และสามารถที่จะเก็บรักษาเอกลักษณ์ของตัวอาคารได้เป็นอย่างดี กรณีศึกษาอาคารพิสมัยพิมลสัตย์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อปรับปรุงอาคารพิสมัยพิมลสัตย์ซึ่งเป็นอาคารโบราณ จะต้องมีการปรับปรุงอย่างถูกวิธีให้มีสภาพดีและสามารถใช้งานในปัจจุบันได้ การยกพื้นอาคารขึ้นให้สูงกว่าให้เหมาะสมกับระดับเดิมตามสภาพพื้นที่ปัจจุบัน การเสริมฐานรากอาคารใหม่ให้แข็งแรงตามวิธีการทางงานวิศวกรรม การเสริมวิธีและป้องกันความชื้นจากน้ำใต้ดินซึ่งมีความจำเป็นมาก และการซ่อมแซมอาคารตามสภาพที่มีการสำรวจความเสียหายจริงก่อนการปรับปรุง จะสามารถคงสภาพอาคารเดิมได้ถูกต้อง กระบวนการต่างๆที่ได้นำเสนอนั้นล้วนแล้วแต่มีความจำเป็นต่อการอนุรักษ์อาคารโบราณตามแบบและวิธีการสากล เป็นการทำงานอย่างถูกวิธีและหลักการ จะทำให้อาคาร
Article Details
บทความนี้เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร Engineering Transactions คณะวิศวกรรมศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีมหานคร
เอกสารอ้างอิง
สมชาติ จึงสิริอารักษณ์, “ประวัติ แนวคิด ทฤษฎี และการปฏิบัติติการในการอนุรักษ์โบราณสถาน”, กรุงเทพ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2558.
กรมปกครองส่วนท้องถิ่น, “มาตรฐานการดูแลโบราณสถาน”,กรุงเทพฯ: กระทรวงมหาดไทย, 2549.
กรมศิลปากร, “ทฤษฎีและแนวปฏิบัติการอนุรักษ์อนุสรณ์สถานและแหล่งโบราณคดี”, กรุงเทพ: หิรัญพัฒน์, 2532.
ยงธนิศน์ พิมลเสถียร, “การปรับปรุงพื้นฟูเมืองและการอนุรักษ์เมือง”, กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2556.
สมศักดิ์ ธรรมเวชวิถี,”การบูรณะอาคารมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์และศิลปวัฒนธรรม”, เจ-ดี:วารสารวิชาการ การออกแบบสภาพแวดล้อม (น.3-19).เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่,2559
S. Manley and R. Guise, “Conservation in Built Environment”, In Introducing Urban Design: Intervention and Response, Singapore: Longman Singapore Publishers (Pte) Ltd., 1998.
N. Cohen, “Methodology”. In Urban Conservation, Massachusetts: The MIT Press, 1999.