การจัดกลุ่มวิสาหกิจขนาดเล็กในยุคดิจิทัล ตามความเสี่ยงของธุรกิจ

ผู้แต่ง

  • Pinyada Dissayarungkun NIDA

คำสำคัญ:

ความเสี่ยง, วิสาหกิจขนาดเล็ก, จัดกลุ่มและหาคุณลักษณะ

บทคัดย่อ

งานวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อ จัดกลุ่มวิสาหกิจขนาดเล็กในยุคดิจิทัล ตามระดับความเสี่ยงของธุรกิจ และศึกษาลักษณะของผู้ประกอบการในแต่ละกลุ่ม งานวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ (Quantitative Research) โดยวิธีการวิจัยเชิงสำรวจ (Survey Method) และใช้วิธีการเก็บข้อมูลแบบออนไลน์ จากผู้ประกอบการวิสาหกิจขนาดเล็ก ของสมาชิกในกลุ่ม Facebook ชื่อกลุ่ม เซ้งร้าน + เซ้งธุรกิจ + ไอเดีย จำนวน 423 คน โดยใช้โปรแกรมสำเร็จรูปทางสถิติในการประมวลข้อมูล จัดทำตารางวิเคราะห์ทางสถิติต่าง ๆ จากนั้นทำการวิเคราะห์จัดกลุ่ม (Cluster Analysis) ด้วยเทคนิค K-Means Clustering ผลงานวิจัยพบว่า สามารถจัดกลุ่มผู้ประกอบวิสาหกิจขนาดเล็กได้ 3 กลุ่ม คือ “กลุ่มความเสี่ยงทางกลยุทธ์” (ร้อยละ 36.17) เป็นผู้ประกอบการที่พึ่งเริ่มต้นประกอบธุรกิจได้ไม่เกิน 5 ปี ทำธุรกิจขนาดเล็กเป็นอาชีพเสริม ปัจจัยที่ทำให้ตัดสินใจทำธุรกิจเพราะรายได้ไม่พอใช้/อยากมี่รายได้ที่เพิ่มขึ้นกว่าเดิม “กลุ่มความเสี่ยงทางการสื่อสาร” (ร้อยละ 26.48) เป็นผู้ประกอบการที่ประกอบธุรกิจมาได้ 5 – 10 ปี  ทำธุรกิจนี้เป็นอาชีพหลัก ปัจจัยที่ทำให้ตัดสินใจทำธุรกิจเพราะไม่อยากทำงานประจำ/อยากเป็นเจ้าของธุรกิจ และ “กลุ่มความเสี่ยงทางกฎหมาย” (ร้อยละ 37.35) เป็นผู้ประกอบการที่ประกอบธุรกิจ 10 ปีขึ้นไป ประกอบธุรกิจนี้เป็นอาชีพหลัก ปัจจัยที่ทำให้ตัดสินใจทำธุรกิจเพราะเป็นธุรกิจที่ตกทอดมาจากครอบครัว

เอกสารอ้างอิง

กฤตภาส แย้มนาม. (2560). อุปสรรคและแนวทางการเตรียมความพร้อมตอ่การเปลี่ยนแปลงธุรกิจไปสู่ยุคดิจิทัลของธุรกิจครอบครัวขนาดกลางและขนาดย่อม. วิทยาศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชานโยบายและการบริหารเทคโนโลยีสารสนเทศ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จิรพร สุเมธีประสิทธิ์. (2557). การบริหารความเสี่ยงอย่างมืออาชีพ. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
จันทนา สาขากร และคณะ. (2548). การควบคุมภายในและการตรวจสอบภายใน. กรุงเทพฯ: ศูนย์หนังสือ แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ฐิตารีย์ ฉ่องสวนอ้อย. (2559). การประเมินความเสี่ยงของผู้ประกอบการอสังหาริมทรัพย์ขนาดเล็กถึงขนาดกลางในพื้นที่จังหวัดนนทบุรี. วิทยาศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชานวัตกรรมการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นฤมล สะอาดโฉม. (2550). การบริหารความเสี่ยงองค์กร. กรุงเทพฯ: ฐานการพิมพ์
ประเสริฐ อัครประถมพงศ์. (2552). การบริหารความเสี่ยง: การอบรมเชิงปฏิบัติการ Risk Management in Higher Education. หน่วยวิจัยและบริการด้านวิศวกรรมคุณภาพจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, น. 18.
สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจ ขนาดกลางและขนาดย่อม. แผนการส่งเสริม SME ฉบับที่ 4 (พ.ศ. 2560-2564). สืบค้นเมื่อ 2 มกราคม 2562, จาก https://sme.go.th/th/download.php?modulekey=12
Khumpaisal, S. (2011). Analytic Approach to Risk Assessment in Thailand’s Real Estate Development Industry.Doctoral Thesis, School of the Built Environment. Liverpool, United Kingdom.
Raftery, J. (1994). Risk Analysis in project management, E & FN Spon, London.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2021-12-15

รูปแบบการอ้างอิง

Dissayarungkun, P. (2021). การจัดกลุ่มวิสาหกิจขนาดเล็กในยุคดิจิทัล ตามความเสี่ยงของธุรกิจ. วารสารสถิติประยุกต์และเทคโนโลยีสารสนเทศ, 6(2), 1–16. สืบค้น จาก https://ph02.tci-thaijo.org/index.php/asit-journal/article/view/241675