The Development of Smart Phone’s Lesson Following to the Learning Organization Concept in Web Site Development Prathomsuksa 6
Keywords:
efficiency, smartphone, lessons, learning organization conceptAbstract
The objectives of this study are to 1) gain the efficiency of Website Development lessons for teaching Grade 6 students through smartphones based on Learning Organization Concept, 2) find out the learning achievement of the students who studied Website Development based on Learning Organization Concept, and 3) to find out the student satisfaction on learning Website Development through smartphones based on Learning Organization Concept. The samples used in the study were 30 Grade 6 students studying at ChokChai Rangsit School under Pathumthani Primary Educational Service Area Office 2 in the academic year 2014. The research instruments included teaching materials of Website Development lessons through smartphone based on Learning Organization Concept, the pretest and posttest scores of Website Development, and the questionnaires on student satisfaction on learning through smartphone lessons. The statistical devices used in the study were percentage, mean, standard deviation, and t – test for dependence samples.The findings revealed that the efficiency of Website Development lessons for teaching Grade 6 students through smartphones based on Learning Organization Conceptwas 82.07/80.67 which was efficient according to the criteria set. The students’ learning achievement after learning Website Development by using smartphones was significantly higher than the achievement before the learning at the .05 level of significance. The student satisfaction on learning Website Development through smartphones based on Learning Organization Concept was 4.49 on average and the standard deviation was at a high level.
References
กรพินธ์ ศรีสุภา. (2550). การเปลี่ยนแปลงการปฏิบัติงานขององค์การที่สัมพันธ์กับองค์การแห่งการเรียนรู้ของสถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบทมหาวิทยาลัยมหิดล. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2551. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงศึกษาธิการ.
กชพรรณ กันทาทอง. (2556). การสร้างบทเรียนอิเล็กทรอนิกส์บนเครือข่าย เรื่อง การสร้างแบบฝึกหัดด้วยโปรแกรมแฟลช สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนนวมินทราชูทิศ พายัพ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
จารุณี ตันติเวชวุฒิกุล. (2549). การพัฒนารูปแบบองค์กรแห่งการเรียนรู้ในโรงงานเขตนิคมอุตสาหกรรมมาบตาพุด. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.
เจษฎา เมฆะสุวรรณโรจน์. (2549). การพัฒนาระบบ E-Learning แบบผสมผสาน กรณีศึกษาโรงเรียนพระปฐมวิทยาลัย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เจษฏากร ทองแสวง. (2553). แนวทางการพัฒนาองค์กรสู่องค์กรแห่งการเรียนรู้ กรณีศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ถนอมพร เลาหจรัสแสง. (2545). “E-Learming ทางเลือกใหม่ของการศึกษาในยุคเทคโนโลยีสารสนเทศ”. สืบค้นวันที่ 2 มีนาคม 2558.จาก http://thanompo.edu.cmu.ac.th/ load/journal/CM_news.pdf
ธนินทร์ ระเบียบโพธิ์ และ เอกชัย แซ่จึง. (2556). การพัฒนาระบบจัดการเรียนการสอนแบบM-Learning. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน.
ธัญนันท์ พงษา. (2556). การพัฒนาองค์การแห่งการเรียนรู้ของพนักงานฝ่ายขายและบริการผู้ประกอบการโทรคมนาคม บริษัท ทีโอที จำกัน (มหาชน). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎธนบุรี.
นพพร จินตานนท์. (2553). ผลการใช้บทเรียน E-Learning ในการจัดการเรียนรู้วิชาเคมี เรื่องอะตอมและตารางธาตุ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยทักษิณ.
นฤมล พุ่มฉัตร์. (2551). การพัฒนาพนักงานขององค์กรแห่งการเรียนรู้. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหิดล.
บูรพา วิถีปัญญา. (2556). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนผ่านเครือข่ายอินเทอร์เน็ตด้วยการวิจัยเชิงปฏิบัติการ. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎพิบูลสงคราม.
ประธาน เสนีวงศ์ ณ อยุธยา. (2546). การพัฒนาสถานศึกษาสู่องค์กรแห่งการเรียนรู้ของผู้บริหารโรงเรียนเอกชน เขตการศึกษา 1. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัย
เกษตรศาสตร์.
พรพรรณ เรืองไรรัตนโรจน์. (2554). “การศึกษาไทยทำไม?...จึงนิยมใช้ E-learning”. สืบค้นวันที่ 8 มกราคม 2558. จาก http://school.obec.go.th/banphonchan/document/e-Learning2.pdf
พร้อมพรรณ อุดมสิน. (2544). การวัดและการประเมินผลการเรียนการสอนคณิตศาสตร์. กรมสุขภาพจิต.
พัชนี ธระเสนาและบุริม โอทกานนท์. (2551). “องค์กรแห่งการเรียนรู้ Learning Organization”. สืบค้นวันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2558. จาก http://portal.nurse.mu.ac. th/fonoffice/adminoffice/kmblog/DocLib1/89.PDF
มนต์ชัย เทียนทอง. (2545). M-Learning แนวทางใหม่ของ E-Learning. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
มาลี สืบกระแส. (2552). การพัฒนารูปแบบองค์การแห่งการเรียนรู้ของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสยาม.
เมตตา เทพประทุน. (2551). ความเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนบ้านโป่งวิทยาคม. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ระพินทร์ โพธิ์ศรีศรี. (2549). สถิติเพื่อการวิจัย. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เริงฤดี หนูขา. (2553). การเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของสำนักงานสรรพากรพื้นที่สงขลา 2. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2531). หลักการวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร : ศึกษาพร.
ลือชัย จันทร์โป๊. (2546). “รูปแบบการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนอาชีวศึกษาคาทอลิกในประเทศไทย”. สืบค้นวันที่ 23 มกราคม 2558. จาก http://www.kamsondee
dee.com/school/chapter-002/52-2008-12-14-10-31-40/126-2008-12-14-11-09-17?Format=pdf
วรรณะ บุษบา. (2553). การศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษาสังกัดสำนักงาน คณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสยาม.
วรัญญา มีฮะ. (2553). การพัฒนาบทเรียนอีเล็กทรอนิกส์ (E-Learning) เรื่องการสื่อสารข้อมูลและเครือข่ายคอมพิวเตอร์ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนนวมินทราชินูทิศ สตรีวิทยา 2.
วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยรามคาแหง.
วารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีปีที่ 10 ฉบับที่ 1. (2549). “ความพร้อมและอุปสรรคสู่การพัฒนา E-Learning ให้ประสบความสำเร็จ”. สืบค้นวันที่ 3 มีนาคม 2558. จาก http://graduate.east.spu.ac.th/graduate/admin/knowledge/A3264.pdf
วารสารบริหารธุรกิจ. (2555). การสร้างองค์การแห่งการเรียนรู้ของธุรกิจการให้บริการ. คณะพาณิชยศาสตรและการบัญชี : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิวัฒน์ มีสุวรรณ์. (2012). “ผลการเรียนแบบร่วมมือที่มีการจัดกลุ่มต่างกันตามระดับความสามารถทางการเรียน ด้วยบทเรียนผ่านเครือข่ายไร้สายบนเครื่องช่วยงานส่วนบุคคลแบบดิจิทัล”. สืบค้นวันที่ 16 มีนาคม 2557. จาก http://www.edu.nu.ac.th/2005/Orangization/research/ m-Learning% 20PDA.pdf
ศศกร ไชยคาหาญ. (2550). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศันสนีย์ จะสุวรรณ์. (2550). การพัฒนารูปแบบองค์การแห่งการเรียนรู้ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศิริชัย นามบุรี. (2550). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความพึงพอใจของผู้เรียน โดยใช้กิจกรรมหนังสืออิเล็กทรอนิกส์และบทเรียนสำเร็จรูปอิเล็กทรอนิกส์ในสภาพแวดล้อมแบบอีเลิร์นนิ่งผ่านโปรแกรม Moodle. (รายงานการวิจัย). สงขลา : มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา
ศุภาวรรณ ห่วงช้าง. (2556). การพัฒนาความสามารถในการคิดแก้ปัญหาโดยการเรียนจากบทเรียนออนไลน์ที่ใช้รูปแบบการสอนแบบสืบสอบ วิชาฟิสิกส์ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เรื่องฟิสิกส์นิวเคลียร์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎพระนคร.
สังคม ภูมิพันธุ์. (2549). แนวทางการพัฒนาการเรียนการสอนทางอิเล็กทรอนิกส์ (E-Learning) สำหรับสถาบันอุดมศึกษาในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
สามมิติ สุขบรรจง. (2554). การพัฒนาบทเรียน E-Learning รายวิชาการแสดงและสื่อ. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฏีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติสานักงานนายกรัฐมนตรี. (2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ. (2554). แผนพัฒนาการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ พ.ศ. 2555-2559. ฉบับที่ 11. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงศึกษาธิการ.
สุชาดา สามสวัสดิ์. (2550). e-Learning กับการศึกษาไทย. พิษณุโลก : มหาวิทยาลัยนเรศวร.
สุรพงศ์ เอื้อศิริพรฤทธิ์. (2547). การพัฒนาตัวบ่งชี้รวมความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานในจังหวัดภาคใต้. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุรศักดิ์ พองพรหม. (2552). การศึกษาการพัฒนาความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ตามการรับรู้ ของพนักงานครูในโรงเรียนเทศบาล กลุ่มการศึกษาท้องถิ่นที่ 11. วิทยานิพนธ์ปริญญา มหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
หทัยรัตน์ ศรีวิโรจน์. (2556). การสร้างบทเรียนอิเล็กทรอนิกส์บนเครือข่าย เรื่องการสร้างหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนยุพราชวิทยาลัย. วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
หัสนัย ริยาพันธ์. (2554). การพัฒนาเว็บไซต์ศาลาพุ่มข้าวบิณฑ์ มหาวิทยาสุโขทัยธรรมาธิราช. (การศึกษาทางไกล ประเภทพัฒนาศักยภาพการวิจัย). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อนุชา วิปุลากร. (2552). การพัฒนาสื่อเสริมแบบโมบายเลิร์นนิ่ง เรื่องข้อปฏิบัติในการกินอาหาร เพื่อสุขภาพที่ดี สำหรับการสอนทางไกลของมหาลัยทักษิณ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
อัมพร ปัญญา. (2553). การพัฒนารูปแบบองค์กรแห่งการเรียนรู้ของสานักงานเขตพื้นที่การศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยรามคาแหง.
อุมารินทร์ คาญา. (2553). ผลการเรียนรู้ เรื่อง คำภาษาต่างประเทศที่ใช้ในภาษาไทย โดยใช้โปรแกรมบทเรียน และ E-Learning ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและการนาตนเองในการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ปริญญา มหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
Deming, W. Edwards. (2011). “Deming and Excellence Models”. Retrieved November 20, 2015, from http://deming.org
Senge, P.M. (1990). The Art and Practice of the Learning Organization. London : Century Press.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2551. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงศึกษาธิการ.
กชพรรณ กันทาทอง. (2556). การสร้างบทเรียนอิเล็กทรอนิกส์บนเครือข่าย เรื่อง การสร้างแบบฝึกหัดด้วยโปรแกรมแฟลช สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนนวมินทราชูทิศ พายัพ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
จารุณี ตันติเวชวุฒิกุล. (2549). การพัฒนารูปแบบองค์กรแห่งการเรียนรู้ในโรงงานเขตนิคมอุตสาหกรรมมาบตาพุด. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.
เจษฎา เมฆะสุวรรณโรจน์. (2549). การพัฒนาระบบ E-Learning แบบผสมผสาน กรณีศึกษาโรงเรียนพระปฐมวิทยาลัย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เจษฏากร ทองแสวง. (2553). แนวทางการพัฒนาองค์กรสู่องค์กรแห่งการเรียนรู้ กรณีศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ถนอมพร เลาหจรัสแสง. (2545). “E-Learming ทางเลือกใหม่ของการศึกษาในยุคเทคโนโลยีสารสนเทศ”. สืบค้นวันที่ 2 มีนาคม 2558.จาก http://thanompo.edu.cmu.ac.th/ load/journal/CM_news.pdf
ธนินทร์ ระเบียบโพธิ์ และ เอกชัย แซ่จึง. (2556). การพัฒนาระบบจัดการเรียนการสอนแบบM-Learning. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน.
ธัญนันท์ พงษา. (2556). การพัฒนาองค์การแห่งการเรียนรู้ของพนักงานฝ่ายขายและบริการผู้ประกอบการโทรคมนาคม บริษัท ทีโอที จำกัน (มหาชน). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎธนบุรี.
นพพร จินตานนท์. (2553). ผลการใช้บทเรียน E-Learning ในการจัดการเรียนรู้วิชาเคมี เรื่องอะตอมและตารางธาตุ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยทักษิณ.
นฤมล พุ่มฉัตร์. (2551). การพัฒนาพนักงานขององค์กรแห่งการเรียนรู้. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหิดล.
บูรพา วิถีปัญญา. (2556). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนผ่านเครือข่ายอินเทอร์เน็ตด้วยการวิจัยเชิงปฏิบัติการ. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎพิบูลสงคราม.
ประธาน เสนีวงศ์ ณ อยุธยา. (2546). การพัฒนาสถานศึกษาสู่องค์กรแห่งการเรียนรู้ของผู้บริหารโรงเรียนเอกชน เขตการศึกษา 1. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัย
เกษตรศาสตร์.
พรพรรณ เรืองไรรัตนโรจน์. (2554). “การศึกษาไทยทำไม?...จึงนิยมใช้ E-learning”. สืบค้นวันที่ 8 มกราคม 2558. จาก http://school.obec.go.th/banphonchan/document/e-Learning2.pdf
พร้อมพรรณ อุดมสิน. (2544). การวัดและการประเมินผลการเรียนการสอนคณิตศาสตร์. กรมสุขภาพจิต.
พัชนี ธระเสนาและบุริม โอทกานนท์. (2551). “องค์กรแห่งการเรียนรู้ Learning Organization”. สืบค้นวันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2558. จาก http://portal.nurse.mu.ac. th/fonoffice/adminoffice/kmblog/DocLib1/89.PDF
มนต์ชัย เทียนทอง. (2545). M-Learning แนวทางใหม่ของ E-Learning. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
มาลี สืบกระแส. (2552). การพัฒนารูปแบบองค์การแห่งการเรียนรู้ของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสยาม.
เมตตา เทพประทุน. (2551). ความเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนบ้านโป่งวิทยาคม. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ระพินทร์ โพธิ์ศรีศรี. (2549). สถิติเพื่อการวิจัย. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เริงฤดี หนูขา. (2553). การเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของสำนักงานสรรพากรพื้นที่สงขลา 2. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2531). หลักการวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร : ศึกษาพร.
ลือชัย จันทร์โป๊. (2546). “รูปแบบการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของโรงเรียนอาชีวศึกษาคาทอลิกในประเทศไทย”. สืบค้นวันที่ 23 มกราคม 2558. จาก http://www.kamsondee
dee.com/school/chapter-002/52-2008-12-14-10-31-40/126-2008-12-14-11-09-17?Format=pdf
วรรณะ บุษบา. (2553). การศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการเป็นองค์กรแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษาสังกัดสำนักงาน คณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสยาม.
วรัญญา มีฮะ. (2553). การพัฒนาบทเรียนอีเล็กทรอนิกส์ (E-Learning) เรื่องการสื่อสารข้อมูลและเครือข่ายคอมพิวเตอร์ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนนวมินทราชินูทิศ สตรีวิทยา 2.
วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยรามคาแหง.
วารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีปีที่ 10 ฉบับที่ 1. (2549). “ความพร้อมและอุปสรรคสู่การพัฒนา E-Learning ให้ประสบความสำเร็จ”. สืบค้นวันที่ 3 มีนาคม 2558. จาก http://graduate.east.spu.ac.th/graduate/admin/knowledge/A3264.pdf
วารสารบริหารธุรกิจ. (2555). การสร้างองค์การแห่งการเรียนรู้ของธุรกิจการให้บริการ. คณะพาณิชยศาสตรและการบัญชี : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิวัฒน์ มีสุวรรณ์. (2012). “ผลการเรียนแบบร่วมมือที่มีการจัดกลุ่มต่างกันตามระดับความสามารถทางการเรียน ด้วยบทเรียนผ่านเครือข่ายไร้สายบนเครื่องช่วยงานส่วนบุคคลแบบดิจิทัล”. สืบค้นวันที่ 16 มีนาคม 2557. จาก http://www.edu.nu.ac.th/2005/Orangization/research/ m-Learning% 20PDA.pdf
ศศกร ไชยคาหาญ. (2550). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศันสนีย์ จะสุวรรณ์. (2550). การพัฒนารูปแบบองค์การแห่งการเรียนรู้ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศิริชัย นามบุรี. (2550). การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความพึงพอใจของผู้เรียน โดยใช้กิจกรรมหนังสืออิเล็กทรอนิกส์และบทเรียนสำเร็จรูปอิเล็กทรอนิกส์ในสภาพแวดล้อมแบบอีเลิร์นนิ่งผ่านโปรแกรม Moodle. (รายงานการวิจัย). สงขลา : มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา
ศุภาวรรณ ห่วงช้าง. (2556). การพัฒนาความสามารถในการคิดแก้ปัญหาโดยการเรียนจากบทเรียนออนไลน์ที่ใช้รูปแบบการสอนแบบสืบสอบ วิชาฟิสิกส์ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เรื่องฟิสิกส์นิวเคลียร์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎพระนคร.
สังคม ภูมิพันธุ์. (2549). แนวทางการพัฒนาการเรียนการสอนทางอิเล็กทรอนิกส์ (E-Learning) สำหรับสถาบันอุดมศึกษาในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานเลขาธิการวุฒิสภา.
สามมิติ สุขบรรจง. (2554). การพัฒนาบทเรียน E-Learning รายวิชาการแสดงและสื่อ. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฏีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติสานักงานนายกรัฐมนตรี. (2554). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 พ.ศ. 2555-2559. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานปลัดกระทรวงศึกษาธิการ. (2554). แผนพัฒนาการศึกษาของกระทรวงศึกษาธิการ พ.ศ. 2555-2559. ฉบับที่ 11. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงศึกษาธิการ.
สุชาดา สามสวัสดิ์. (2550). e-Learning กับการศึกษาไทย. พิษณุโลก : มหาวิทยาลัยนเรศวร.
สุรพงศ์ เอื้อศิริพรฤทธิ์. (2547). การพัฒนาตัวบ่งชี้รวมความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานในจังหวัดภาคใต้. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุรศักดิ์ พองพรหม. (2552). การศึกษาการพัฒนาความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ตามการรับรู้ ของพนักงานครูในโรงเรียนเทศบาล กลุ่มการศึกษาท้องถิ่นที่ 11. วิทยานิพนธ์ปริญญา มหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
หทัยรัตน์ ศรีวิโรจน์. (2556). การสร้างบทเรียนอิเล็กทรอนิกส์บนเครือข่าย เรื่องการสร้างหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนยุพราชวิทยาลัย. วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
หัสนัย ริยาพันธ์. (2554). การพัฒนาเว็บไซต์ศาลาพุ่มข้าวบิณฑ์ มหาวิทยาสุโขทัยธรรมาธิราช. (การศึกษาทางไกล ประเภทพัฒนาศักยภาพการวิจัย). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อนุชา วิปุลากร. (2552). การพัฒนาสื่อเสริมแบบโมบายเลิร์นนิ่ง เรื่องข้อปฏิบัติในการกินอาหาร เพื่อสุขภาพที่ดี สำหรับการสอนทางไกลของมหาลัยทักษิณ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
อัมพร ปัญญา. (2553). การพัฒนารูปแบบองค์กรแห่งการเรียนรู้ของสานักงานเขตพื้นที่การศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยรามคาแหง.
อุมารินทร์ คาญา. (2553). ผลการเรียนรู้ เรื่อง คำภาษาต่างประเทศที่ใช้ในภาษาไทย โดยใช้โปรแกรมบทเรียน และ E-Learning ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและการนาตนเองในการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ปริญญา มหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
Deming, W. Edwards. (2011). “Deming and Excellence Models”. Retrieved November 20, 2015, from http://deming.org
Senge, P.M. (1990). The Art and Practice of the Learning Organization. London : Century Press.
Downloads
Published
2015-12-29
How to Cite
แก้วทา อ., & แสงสว่าง ท. (2015). The Development of Smart Phone’s Lesson Following to the Learning Organization Concept in Web Site Development Prathomsuksa 6. Journal of Technical Education Rajamangala University of Technology Thanyaburi, 3(2), 69–86. retrieved from https://ph02.tci-thaijo.org/index.php/jtermutt/article/view/182811
Issue
Section
Research Articles
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
