Gasification-based Prototype Incinerator for Infectious Waste
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The aims of this research were to 1) create a prototype of an infectious waste incinerator using the gasification technique and 2) evaluate the efficiency of the prototype. The research tools are a model of an infectious waste incinerator using the gasification technology and a form for evaluating the incinerator's efficiency. The infectious waste incinerator prototype constructed using the gasification process is composed of two sections: the control section and the infectious waste incinerator section. The part of incineration control is responsible for controlling the burning of infectious waste. It consists of a temperature sensor, a Node MCU microcontroller board, a blower unit for inflation, and an electrical installation kit for eliminating smoke. The following parameters were assessed to determine the system's efficiency: 1) the temperature in the first and second chambers. 2) the amount of fuel consumed; and 3) the amount of time required to burn infectious waste. The mean and standard deviation were employed in the analysis. The research findings, based on mean and standard deviation statistics, indicated that 1) expert evaluation of the efficiency of both control and furnace components was at an optimal level. The testing results on the efficiency of incineration of infectious waste masks weighing 500 g and 1,000 g indicated that the prototype incinerator took an average of 10 minutes and 20 minutes, with an average fuel consumption of 727.66 g and 577.66 g, respectively. The temperatures in the first incineration chambers were 965.66 °C and 944.48 °C, respectively, while the temperatures in the second incinerator were 253.91 °C and 234.91 °C.
Article Details
References
ณัฎฐวรรณ คำแสน. (2564). ความรู้ ทัศนคติ และพฤติกรรมในการป้องกันตนเองจากการติดเชื้อไวรัสโควิด-19 ของประชาชนในเขตอำเภออู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารวิทยาลัยพยาบาลพระจอมเกล้า จังหวัดเพชรบุรี, 4(1), 33-48.
กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย. (2564). ข้อมูลด้านประชากร. สืบค้นจาก https://www.boi.go.th/index.php?age=demographic&language=th
กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. (2564). สถานการณ์โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19). สืบค้นจาก https://ddc.moph.go.th.
ชาญชัย ทองโสภา. (2558). รายงานการวิจัย การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีพลาสมาสำหรับเป็นแหล่งความร้อนเสริม ในกระบวนการแก๊สซิฟิเคชัน เพื่อกำจัดขยะชุมชน. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
ตรีรัก กินวงษ์. (2563). พฤติกรรมการจัดการหน้ากากอนามัยของประชากรในกรุงเทพมหานคร. (รายงานการค้นคว้าอิสระมหาบัณฑิต). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
Jan Wajs, Roksana Bochniak and Aleksandra Golabek. (2019). Proposal of a Mobile Medical Waste Incinerator with Application of Automatic Waste Feeder and Heat Recovery System as a Novelty in Poland. Department of Energy and Industrial Apparatus. Vol. 19 No. 18, 1-18.
Selvakumar Dharmaraj, Veeramuthu Ashokkumar, Rajesh Pandiyan, Heli Siti Halimatul Munawaroh, Kit Wayne Chew, Wei-Hsin Chen and Chawalit Ngamcharussrivichai. (2021). Pyrolysis: An effective technique for degradation of COVID-19 medical wastes. Science Direct. Vol 275, 1-20.
ไตรรัตน์ โคสาแสงและรัชพล สันติวรากร. (2559). การออกแบบเตาแก๊สซิฟายเออร์แบบไหลลงประสิทธิภาพสูง. วารสารวิศวกรรมฟาร์มและเทคโนโลยีการควบคุมอัตโนมัติ. 2(1), 1-12.
จักรี ทำมาน และมานิตย์ อาษานอก. (2561). ผลการศึกษาองค์ประกอบของระบบสารสนเทศเพื่อส่งเสริมการวิจัยและบริการวิชาการ คณะเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. วารสารวิชาการการจัดการเทคโนโลยีสารสนเทศและนวัตกรรม, 5(1), 122-132.
นิติพันธุ์ แสนสุข. (2560). การศึกษาการกำจัดขยะติดเชื้อด้วยเตาเผา: กรณีศึกษาเทศบาลเมืองวารินชำราบ. (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). สาขาวิชาวิศวกรรมสิ่งแวดล้อม คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. อุบลราชธานี.
