การพัฒนาตัวชี้วัดและระบบประเมินคุณภาพเลิร์นนิงอ็อบเจกต์

Main Article Content

สาวิตรี จูเจี่ย
สุรศักดิ์ มังสิงห์

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาตัวชี้วัดคุณภาพเลิร์นนิงอ๊อบเจกต์ และเพื่อพัฒนาระบบประเมินคุณภาพเลิร์นนิงอ็อบเจกต์ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยจำนวน 206 คน ประกอบด้วย กลุ่มผู้พัฒนาคุณภาพ กลุ่มนักการศึกษา/ผู้ออกแบบระบบการเรียนการสอน และ กลุ่มผู้ใช้งาน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบบันทึกข้อมูลการสนทนากลุ่ม และแบบสอบถามเพื่อการยืนยันตัวชี้วัด การวิเคราะห์ข้อมูล ใช้ระเบียบ วิธีวิจัยเชิงผสมผสาน ทั้งการวิจัยเชิงคุณภาพและวิจัยเชิงปริมาณ หลักในการพัฒนาตัวชี้วัดเลิร์นนิงอ๊อบเจกต์ เป็นการศึกษาเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง ทำการสังเคราะห์ข้อมูล จำแนกมิติคุณภาพ และพิจารณาตัวชี้วัดในแต่ละมิติ โดยตัวชี้วัดที่ได้สามารถนำไปใช้ในการปฏิบัติได้จริง หลักในการพัฒนาระบบประเมินคุณภาพเลิร์นนิงอ๊อบเจกต์ เป็นการนำเอาตัวชี้วัดในแต่ละมิติที่ได้จากการพัฒนา มาจัดทำเป็นระบบประเมิน เพื่อให้สามารถนำมาใช้ในการประเมินคุณภาพเลิร์นนิงอ๊อบเจกต์ได้สะดวกมากขึ้น
ผลการวิจัยสรุปได้ว่า ตัวชี้วัดคุณภาพเลิร์นนิงอ๊อบเจกต์ มี 4 มิติ 35 ตัวชี้วัด ประกอบด้วย มิติคุณภาพด้านโครงสร้าง 22 ตัวชี้วัด มิติคุณภาพด้านการศึกษา 6 ตัวชี้วัด มิติคุณภาพด้านการเรียนการสอน 4 ตัวชี้วัด และมิติคุณภาพด้านเทคโนโลยี 3 ตัวชี้วัด ระบบประเมินคุณภาพเลิร์นนิงอ๊อบเจกต์ สามารถประเมินคะแนนตามตัวชี้วัดแต่ละมิติ สามารถวิเคราะห์ช่องว่าง และบอกจุดแข็ง ซึ่งเป็นจุดเด่นของแต่ละมิติคุณภาพ จุดที่ควรพัฒนา ซึ่งบอกมิติคุณภาพที่มีคะแนนค่อนข้างต่ำ ควรทำการพัฒนาเพิ่มเติม และจุดที่ควรปรับปรุงอย่างเร่งด่วน ซึ่งระบบถือว่าเป็นจุดด้อย ควรมีการปรับปรุงเพิ่มเติมให้มีคุณภาพมากยิ่งขึ้น ระบบสามารถให้คำแนะนำ โดยแสดงรายละเอียดตามข้อมูลที่ได้จากการวิเคราะห์ช่องว่าง นอกจากนี้ระบบยังสามารถรายงานผลคะแนนประเมินคุณภาพเลิร์นนิงอ๊อบเจกต์ เพื่อให้ทราบถึงระดับประสิทธิภาพของเลิร์นนิงอ๊อบเจกต์ รวมไปถึงคำอธิบายลักษณะของระดับคุณภาพที่ได้ และส่วนที่ควรมีการปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้น

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ศุภกิจ วงศ์วิวัฒนนุกิจ. 2555. พจนานุกรมศัพท์การวิจัยและสถิติ. กรุงเทพฯ : ด่านสุทธาการพิมพ์.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. 2545. พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2545. กรุงเทพฯ : พริกหวานกราฟฟิค.

สาวิตรี จูเจี่ย และ สุรศักดิ์ มังสิงห์. 2559. “แนวคิดพื้นฐานของตัวชี้วัดคุณภาพสารสนเทศ.” .วารสารมหาวิทยาลัยนเรศวร วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ฉบับที่ 24 : 1-13.
Advanced Distributed Learning. (2011). “SCORM Users Guide for Instructional Designers.” Retrieved January 14, 2016.

Javier S.R.,et al. 2010. An Automatic Indicator of Learning Objects Based on Metadata That Satisfies Completeness Criteria. Proceeding of the First International Conference, May 2010. Athens : Greece.

Javier S.R.,Juan M.D.,Salvador S.A. 2010. “Ranking Learning Objects through Integration of Different Quality Indicators.” IEEE Transactions on learning technologies 4 : 358-363.

Knight S.A. 2011. The combined conceptual life cycle model of information quality in user perceptions of IQ on the web. Proceeding of the 16th International Conference on Information Quality, November 2011. University of South Australia. Adelaide : Australia.

Wang R.Y., Strong D.M. 1996. “Beyond accuracy : What data quality means to data consumers.” Journal of Management Information Systems 4 : 5–33.

Wiley D.A. 2015. “Connecting Learning Object to instruction design theory : A Definition, a metaphor and a taxonomy.” Retrieved November 12, 2016.