Development of a Training Package of ‘Move-Still’ Buddhist Mindfulness Meditation Practice to Enhance Learning Achievement of Prathomsuksa 4-6 Students
Keywords:
move-still buddhist mindfulness meditation practice, learning achievementAbstract
The objectives of this study were to 1) develop a training package of ‘Move-Still’ Buddhist mindfulness meditation practice and 2) examine the effect of using the training package on learning achievement of Prathomsuksa 4-6 students. The findings showed that the students from the control group who were taught through training package had a higher learning achievement level after the training than before with a mean of at the 0.5 level of significance. The learning achievement of the experimental group and the control group was compared. The mean between the students from the experimental group and the control group was not significantly different at the 0.05 level. The results of performance skills during the overall training were high ( =3.38). When considering a single item of the evaluation, the items with the highest mean were 12-15 ( = 3.35) and the item with the lowest mean was 1 ( =3.25). The results indicated that the ‘Move- Still’ Buddhist mindfulness meditation practice, one of Buddhist codes of meditation practice, which was applied for a guideline for the teaching and learning process in order to enhance learning achievement, can be used as an alternative method of teaching and learning to develop learners to initiate their knowledge. It also was a way to disseminate Buddhist codes of practice to a young generation so that they know and understand Buddhist codes.
References
กัญชลี ศรพรหม. (2541). เจตคติต่อการสอนเพศศึกษาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ในโรงเรียน สังกัดกรมสามัญศึกษา จังหวัดลพบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต.
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
คำพอง สมศรีสุข. (2546). การพัฒนาคุณภาพชีวิตตามหลักพุทธธรรม ศึกษากรณีการเจริญสติแบบเคลื่อนไหวของหลวงพ่อเทียน จิตฺตสุโภ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต.
มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
จงกลนี ชุติมาเทวินทร์. (2544). การอบรมเชิงพัฒนา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : พี.เอลีฟวิ่ง.
จิราพร แสงนิรันดร์. (2543). ผลการสอนโดยใช้เทคนิคผสมผสานเพื่อพัฒนาเหตุผลเชิงจริยธรรมนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนเทศบาลวัดกลาง อ.เมือง จ.ขอนแก่น.
วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เฉลิม ฟักอ่อน. (2546). เอกสารเพิ่มประสบการณ์การวิจัยในชั้นรียน. (ม.ป.ท.). (อัดสำเนา).
ชัชวาล เปลี่ยนขำ. (2537). การศึกษาสภาพและปัญหาในการนำหลักสูตรไปใช้ในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นของโรงเรียนในโครงการขยายโอกาสทางการศึกษาสังกัด สำนักงาน
การประถมศึกษาจังหวัดสมุทรสาคร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ชูศรี สุวรรณโชติ. (2544). หลักสูตรและการพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร : ไทยอักษร.
ถนอมวรรณ ประเสริฐเจริญสุข. (2542). รายงานการวิจัย เรื่อง ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อคุณภาพของการศึกษาในโรงเรียนปฏิรูปการศึกษา ภาคตะวันอกเฉียงเหนือ. ขอนแก่น : มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ฮันห์, ติช นัท. (2549). ปาฏิหาริย์ยาแห่งการตื่นอยู่เสมอ (แปลจาก The Miracle of Being Awake โดยพระประชา ปสนฺนธมฺโม ผู้แปล) (พิมพ์ครั้งที่ 17). กรุงเทพมหานคร : (ม.ป.พ.).
ดุสิต อารยกูล. (2548). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมการจัดทำแผนกลยุทธ์ของสถานศึกษาสำหรับผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาสุพรรณบุรี เขต 3.
วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.
ทัศนีย์ ศุภเมธี. (2531). หลักสูตรและแบบเรียนประถมศึกษา. ภาคหลักสูตรและการสอน วิทยลาลัยครูธนบุรี. (ม.ป.ท.).
ทิศนา แขมมณี. (2528). การประเมินหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธำรง บัวศรี. (2532). ทฤษฎีหลักสูตร : การออกแบบและพัฒนา (พิมพ์ครั้งที่2). กรุงเทพนคร: คุรุสภาลาดพร้าว.
ธวัชชัย ชัยจิรฉายากุล. (2529). การพัฒนาหลักสูตรจากแนวคิดสู่แนวปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร : อักษรบัณฑิต.
ธีระยุทธ์ วิสุทธิ. (2542). การจัดการความเครียดของพนักงานโรงงาน โดยให้การปรึกษาแบบกลุ่มรวมกับการเจริญสติ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นิรมล ศตวุฒิ. (2543). การพัฒนาหลักสูตร ภาควิชาหลักสูตรและการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง. (ม.ป.ท.).
บรรพต สุวรรณประเสริฐ. (2544). การพัฒนาหลักสูตรโดยเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ (พิมพ์ครั้งที่2). เชียงใหม่ : โนเลตเซนเตอร์.
ปราโมทย์ จันทร์เรือง. (2545). การพัฒนาหลักสูตรและเทคนิคฝึกอบรม. (เอกสารประกอบการ สอน). มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.
_______. (2548). หลักการและแนวทางการพัฒนาหลักสูตร. ลพบุรี : มหาวิทยาลัยเทพสตรี.
ประสิทธิ์ ทองอุ่นและคณะ. (2542). พฤติกรรมมนุษย์กับการพัฒนาตน. กรุงเทพมหานคร : เธิด์เวฟ เอ็ดดูเคชั่น.
ประสาท อิศรปรีดา. (2520). ธรรมชาติและกระบวนการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร : กรุงสยาม.
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. 2540. วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร : สำนักทดสอบทางการศึกษาจิตวิทยา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
ล้วน สายยศ และอังคนา สายยศ. (2538). เทคนิคทางการวิจัยเพื่อการศึกษา. กรุงเทพมหานคร : สุวีนิยาสาสน์.
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2530). การสร้างและพัฒนาแบบทดสอบผลสัมฤทธิ์. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
พระมหาประนอม ทองไพรบูลย์. (2549). การสร้างหลักสูตรฝึกอบรม เรื่อง การลดความทุกข์เพิ่ม ความสุข สำหรับ อุบาสก อุบาสิกา. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.
พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2544). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร : ศูนย์หนังสือราชภัฏพระนคร.
วิชาการ, กรม. (2534). การพัฒนาหลักสูตรตามความต้องการของท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร : คุรุสภาลาดพร้าว.
_______. (2544 ก.). คู่มือการจัดการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนสังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร : องค์รับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
_______. (2544 ). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : องค์กรรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
________. (2544). และมาตรฐานการเรียนรู้กลุ่มสาระสังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม พุทธศักราช 2544. กรุงเทพมหานคร : ธรรมสภา.
สำนักงานมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (องค์การมหาชน). (2553). รายงานการประเมินคุณภาพภายนอกสถานศึกษาระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานรอบ 2. (พ.ศ. 2549 – 2553). กรุงเทพมหานคร : (ม.ป.พ.).
วิจิตร ภักดีรัตน์. (2538). “หน่วยที่ 9 สื่อมวลชนทางการศึกษา” ในเอกสารการสอนชุดวิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา. นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วิจิตร อาวะกุล. (2537). การฝึกอบรม. กรุงเทพมหานคร : ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
วิเชียร วงศ์ใหญ่ (2525). การพัฒนาหลักสูตรและการสอนมิติใหม่. กรุงเทพมหานคร : ธเนศวร.
________ . (2544). หลักและแนวทางการจัดหลักสูตรสถานศึกษา สานปฏิรูป, 3(45). 50-53.
วิภาดา เกตพิทักษ์ (2539). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์และสภาพแวดล้อมทางสังคมในห้องเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ในจังหวัดขอนแก่น. วิทยานิพนธ์
ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วิราพร พงศ์อาจารย์. (2542). ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการวิจัย. พิษณุโลก : มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.
วิไล ทองแผ่. (2542). ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการวิจัย. ลพบุรี : มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.
สมพร หวานเสร็จ. (2545). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมผู้ปกครองเพื่อฟื้นฟูสมรรถภาพเด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาระดับปฐมวัย. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สมศักดิ์ ดงศรี. (2536). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมสอนปริยัติธรรมแผนกบาลี. กรมศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ.
สงวน สุทธิ เลิศอรุณ. (2543). พฤติกรรมนุษย์กับการพัฒนาตน. กรุงเทพมหานคร : พิทยวิสุทธิ์.
สงัด อุทรานันท์. (2530). ทฤษฎีและหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร : มิตรสยาม.
________ . (2532). พื้นฐานและการพัฒนาหลักสูตร (พิมพ์ครั้งที่3). กรุงเทพมหานคร : มิตรสยาม.
Beauchamp, George. (1981). Curriculum theory. Lllionois : F.E. Peacook Publister.
Best, Johnson W. (1981). Research in Education. (4th ed). Englewood Ciffs : Prentice –Hall inc.
Dawitt Chales Maurice. (1958). “ The Extent of Relationship between Theory and Practicen Teaching of Social Studies in Elementary School,” Dissertation Abstracts. 18{2}: 522 – A, February.
Fullan, M. & A. Pomfret. ( 1977) . Research on Curriculum and Instruction Imprementation. Reviews of Educational, 47(2), 342 – 349.
Good, C.V. (1973). Dictionary of Eduation. New York : McGraw – Hill.
Lazarowilz, R. (1976). Doss The Use of Curriculum Change Teacher’Attitude lnquiry.
Taba, Hida. (1962). Curriculum Dvevelopment : Theory in to practice. New York : Macmilan. Brace & Warill, lnc.
Tyler, Ralph W. (1970). Basic principle of curriculum and instruction. Chicago : University of Chocago Press.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
