การออกแบบเครื่องแต่งกายแนวโอต์ กูรูตูร์ จากเอกลักษณ์จังหวัดพิจิตร
คำสำคัญ:
โอต์ กูตูร์, เอกลักษณ์, จังหวัดพิจิตรบทคัดย่อ
จังหวัดพิจิตรเป็นเมืองเก่าแก่ที่มีเอกลักษณ์ทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมอันทรงคุณค่า ผสมผสานเรื่องเล่าทางตำนานท้องถิ่นอันเป็นมรดกทางการรับรู้ของคนในชาติไทย สะท้อนถึงเอกลักษณ์และมรดกทางวัฒนธรรม มีศักยภาพในการนำมาต่อยอดเชิงสร้างสรรค์ในบริบทสมัยใหม่ถ่ายทอดเรื่องราวผ่านกระบวนการออกแบบ ผู้วิจัยมีความสนใจนำบริบทแนวคิดเครื่องแต่งงกายแนวโอต์ กูรูตูร์ ซึ่งเป็นศิลปะแฟชั่นประเทศฝรั่งเศส เป็นการตัดเย็บขั้นสูงหรือแฟชั่นชั้นสูงมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว มาประยุกต์เชื่อมโยงกับเรื่องราวและอัตลักษณ์ของจังหวัดพิจิตร เพื่อมุ่งหวังในการส่งเสริมเชื่อมโยงการอนุรักษ์วัฒนธรรมท้องถิ่น สร้างคุณค่าใหม่ และเปิดโอกาสให้กลุ่มคนรุ่นใหม่ได้เข้าถึง
อัตลักษณ์ทางศิลปวัฒนธรรมในรูปแบบร่วมสมัยในประเทศไทย
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาและออกแบบเครื่องแต่งกายแนวโอต์ กูตูร์จากเอกลักษณ์จังหวัดพิจิตร 2) เพื่อประเมินความความพึงพอใจจากผลงานออกแบบเครื่องแต่งกายแนวโอต์ กูตูร์จากเอกลักษณ์จังหวัดพิจิตร ผู้วิจัยดำเนินการศึกษาและออกแบบตามวัตถุประสงค์ โดยกำหนดกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง (Purposive Sampling) แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม ได้แก่ 1) ผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบแฟชั่น จำนวน 3 ท่าน และ 2) กลุ่มผู้บริโภค จำนวน 50 คน อายุระหว่าง 20–40 ปี ในเขตอำเภอเมือง จังหวัดพิจิตร เพื่อประเมินระดับความพึงพอใจ 3 ด้าน คือ (1) ด้านทัศนียภาพและความสวยงาม (2) ด้านประโยชน์และการใช้สอย (3) ด้านการคำนึงถึงแนวคิดวิธีในกระบวนการในการผลิต
เมื่อผู้วิจัยทำการศึกษาและ ได้นำแบบ A ไปพัฒนาต้นแบบ จึงได้ทราบผล ดังนี้
(1) ด้านทัศนียภาพและความสวยงามมีค่าเฉลี่ย ( = 4.43) (S.D. = 0.48) ระดับมาก
(2) ด้านประโยชน์และการใช้สอย ค่าเฉลี่ย ( = 4.33) (S.D. = 0.51) ระดับมาก (3) ด้านการคำนึงถึงแนวคิดและกระบวนการผลิต ค่าเฉลี่ย ( = 4.30) (S.D. = 0.52) ระดับมาก ผลรวมทั้ง 3 ด้าน
มีค่าเฉลี่ย ( = 4.35) (S.D. = 0.50) ระดับมาก แสดงให้เห็นว่าผลงานสร้างสรรค์ มีความเป็นไปได้ในการนำไปใช้จริง รวมถึงมีศักยภาพต่อยอดเชิงพาณิชย์ตามวัตถุประสงค์ของงานวิจัย
เอกสารอ้างอิง
กฤติกา พงษ์พิศ. (2562). จิตวิทยาของสีในงานแฟชั่นและการสื่อสาร. วารสารศิลปกรรมศาสตร์, 11(1), 101–112.
จิตรพี ชวาลาวัณย์. (2555). การออกแบบเครื่องแต่งกายสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
บรรจง มไหสวริยะ. (2557). การวิจัยและพัฒนางานออกแบบแฟชั่น. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 19(1), 80–92.
ปริดา เหตระกูล. (2558). การสร้างและแก้ไขแพทเทิร์นขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: บริษัท สำนักพิมพ์แม่บ้าน จำกัด.
พรรณวดี ศรีวิชัย. (2561). การเลือกใช้สีในการออกแบบเครื่องแต่งกายร่วมสมัย. วารสารการออกแบบ, 5(2), 78–92.
สมชาย สินธุเสน. (2561). หลักการออกแบบเสื้อผ้าแฟชั่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิทยพัฒน์.
สุภาวดี สุทธิศักดิ์. (2560). การออกแบบเสื้อผ้าแนวโอต์ กูตูร์สำหรับงานแฟชั่นโชว์. วารสารวิชาการ ศิลปกรรมศาสตร์, 4(1), 55–65.
อัมพร พินิจพงษ์. (2558). การใช้สีในงานออกแบบแฟชั่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศิลปวัฒนธรรม.
Likert, R. (1932). A technique for the measurement of attitudes. Archives of Psychology, 140, 1–55.
Pantone. (2024). Color of the Year 2024: Peach Fuzz. Retrieved from http:// www.pantone.com/articles/color-of-the-year/what-is-peach-fuzz
Kim, H. & DeLong, M. (1992). Research in Visual Perception and Clothing. Clothing and Textiles Research Journal, 10(3), 47–53.