การออกแบบหัวเชื่อมกับการลดความเมื่อยล้าของกล้ามเนื้อไหล่จากการเชื่อมในโรงงานผลิตเครื่องปรับอากาศ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การใช้หัวเชื่อมที่ไม่เหมาะสม ดำเนินการเชื่อมเป็นระยะเวลานาน จะทำให้เกิดความเมื่อยล้าของผู้ทำงาน ดังนั้น งานวิจัยนี้จึงทำการออกแบบหัวเชื่อมใหม่ตามหลักการยศาสตร์เพื่อลดความเมื่อยล้าของกล้ามเนื้อไหล่โดยศึกษาเปรียบเทียบผลการตรวจวัดคลื่นไฟฟ้ากล้ามเนื้อไหล่ของผู้ทำการเชื่อมท่อทองแดงด้วยหัวเชื่อมเดิมกับหัวเชื่อมใหม่พร้อมกับศึกษาประสิทธิภาพของหัวเชื่อมใหม่ในการเชื่อมที่โรงงานผลิตเครื่องปรับอากาศแห่งหนึ่ง การศึกษานี้เป็นการศึกษาแบบกึ่งทดลอง ดำเนินการกับกลุ่มตัวอย่างที่เป็นพนักงานเชื่อมท่อทองแดง 9 คนที่ไม่มีประวัติที่อาจมีผลกระทบต่อความเมื่อยล้าของแขน มือและไหล่ โดยนำเครื่องมือวัดสัดส่วนร่างกายมาวัดขนาดของร่างกายของกลุ่มตัวอย่าง จากนั้นนำค่าเปอร์เซนต์ไทล์ที่ 5 และ 95 ของสัดส่วนร่างกายที่เกี่ยวข้องมาใช้ออกแบบหัวเชื่อมใหม่เพื่อลดระดับของไหล่ ลดมุมระหว่างแขนและลำตัว และลดการบิดของข้อมือขณะที่ทำการเชื่อม ค่าเปอร์เซนต์ไทล์ที่ 5 ของความสูงศอกเท่ากับ 87 เซนติเมตร ค่าเปอร์เซนต์ไทล์ที่ 5 ของเส้นผ่าศูนย์กลางภายในกำมือเท่ากับ 3.8 เซนติเมตร และค่าเปอร์เซนต์ไทล์ที่ 95 ของความกว้างของมือเท่ากับ 10 เซนติเมตร หัวเชื่อมใหม่มีขนาดความยาวด้ามจับ, เส้นผ่าศูนย์กลางของด้ามจับและระยะระหว่างกึ่งกลางด้ามจับกับปลายหัวเชื่อมเท่ากับ 12, 3 และ 25 เซนติเมตร ตามลำดับ ปลายหัวเชื่อมเป็นรูปโค้ง ประเมินความเมื่อยล้าจากการตรวจวัดค่าคลื่นไฟฟ้ากล้ามเนื้อ Deltoid ขณะทำการเชื่อม นำเสนอเป็นค่าเฉลี่ย RMS EMG ด้วยเครื่องวัด EMG เป็นเวลา 20 นาที และบันททึกระยะเวลาที่ใช้ในการเชื่อมท่อทองแดงแต่ละชิ้นจากกล้องบันทึกภาพ ผลการศึกษาขณะที่ทำการเชื่อมด้วยหัวเชื่อมที่มีอยู่เดิมกับด้วยหัวเชื่อมใหม่จะถูกนำไปเปรียบเทียบทางสถิติ ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่า ขณะที่กลุ่มตัวอย่างทำการเชื่อมด้วยหัวเชื่อมใหม่พบว่า ความเมื่อยล้าของกล้ามเนื้อ Deltoid และระยะเวลาเฉลี่ยที่ใช้ในการเชื่อมท่อทองแดงต่อชิ้นน้อยกว่าขณะที่กลุ่มตัวอย่างทำการเชื่อมด้วยหัวเชื่อมที่มีอยู่เดิมอย่างมีนัยสำคัญ (P- value< 0.05) จึงสรุปได้ว่า หัวเชื่อมที่ออกแบบตามหลักเออร์กอนอมิกส์สามารถลดความเมื่อยล้าของกล้ามเนื้อไหล่ และสามารถเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานเชื่อมท่อทองแดงได้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน. 2548. “สถิติงานประกันสังคม 2547” ฝ่ายสถิติและรายงาน กองวิจัยและพัฒนา สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน.
สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน. 2549. “สถิติงานประกันสังคม 2548” ฝ่ายสถิติและรายงาน กองวิจัยและพัฒนา สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน.
สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน. 2550. “สถิติงานประกันสังคม 2549” ฝ่ายสถิติและรายงาน กองวิจัยและพัฒนา สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน.
สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน. 2551. “สถิติงานประกันสังคม 2550” ฝ่ายสถิติและรายงาน กองวิจัยและพัฒนา สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน.
สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน. 2552. “สถิติงานประกันสังคม 2551” ฝ่ายสถิติและรายงาน กองวิจัยและพัฒนา สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน.
สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน. 2553. “สถิติงานประกันสังคม 2552” ฝ่ายสถิติและรายงาน กองวิจัยและพัฒนา สำนักงานประกันสังคม กระทรวงแรงงาน.
Canadian Centre for Occupational Health and Safety. 2005. Hand Tool Ergonomics - Tool Design. Retrieved February 17, 2012.
Dewangan, K.N., et al. 2008. “Anthropometric data of female farm workers from north eastern India and design of hand tools of the hilly region.” International Journal of Industrial Ergonomics, 38 (1), 90-100.
Nag, et al. 1988. “Ergonomics in sickle operation.” Applied Ergonomics, 19 (3), 233-239.
Niebel, B.W. and Frievalds, A. 2004. Methods standards and work design. Pensilvenia: McGraw-Hill.
Parker, K.G. and Imbus, H.R. 1992. Cumulative trauma disorders. Florida: Lewis Publishers.
Florimond, V. Eng. 2010. Basics of SURFACE ELECTROMYOGRAPHY Applied to Physical Rehabilitation and Biomechanis. Montreal: Thought Technology Ltd.
Waldermar Karwowski. 2005. Handbook of Standards and Guidelines in Ergonomics and Human Factors. New Jersey: Lawrence Eribaum Associates, Inc., Publisher.
