การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลสำหรับการส่งเสริมสุขภาพจิตในชุมชนและสถานศึกษา: การทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบ

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อจำแนกประเภทเทคโนโลยีดิจิทัลสำหรับการส่งเสริมสุขภาพจิตในชุมชนและสถานศึกษา และสังเคราะห์ประสิทธิผลของเทคโนโลยี วิธีการดำเนินการวิจัยเป็นการทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบตามมาตรฐาน PRISMA 2020 สืบค้นข้อมูลจากฐานข้อมูลหลัก 6 แห่ง ระหว่างปี พ.ศ. 2553–2568 คัดเลือกงานวิจัยจำนวน 52 เรื่อง ซึ่งประกอบด้วยการวิจัยเชิงทดลองแบบสุ่ม (RCTs) การวิจัยกึ่งทดลอง และการวิจัยเชิงปฏิบัติการ ประเมินคุณภาพงานวิจัยด้วยเครื่องมือ RoB 2, ROBINS-I และ AMSTAR 2 ผลการวิจัยพบรูปแบบเทคโนโลยี 8 ประเภท ส่วนใหญ่เป็นแอปพลิเคชันบนโทรศัพท์เคลื่อนที่ (ร้อยละ 61.5) และแพลตฟอร์มบนเว็บไซต์ (ร้อยละ 53.8) ผลการวิเคราะห์อภิมาน (n=42) พบค่าขนาดอิทธิพลในระดับปานกลางต่อการลดภาวะซึมเศร้า (d=0.55) ความวิตกกังวล (d=0.50) และความเครียด (d=0.45) และมีประสิทธิผลสูงในการเพิ่มความรอบรู้ด้านสุขภาพจิต (d=0.60) ปัจจัยความสำเร็จที่สำคัญ ได้แก่ การออกแบบโดยยึดผู้ใช้งานเป็นศูนย์กลาง การพิทักษ์สิทธิความเป็นส่วนตัว และการใช้รูปแบบการดูแลแบบผสมผสาน สามารถสรุปผลการวิจัยได้ว่าเทคโนโลยีดิจิทัลมีประสิทธิผลเชิงประจักษ์ในการส่งเสริมสุขภาพจิต ข้อเสนอแนะเชิงนโยบายสำหรับประเทศไทยคือ ควรส่งเสริมการพัฒนาแพลตฟอร์มที่สอดคล้องกับบริบททางสังคมวัฒนธรรม การบูรณาการเข้ากับระบบบริการสุขภาพปฐมภูมิ และการลดความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงโครงสร้างพื้นฐานทางดิจิทัล