การพัฒนาส่วนผสมผลิตภัณฑ์สโตนแวร์จากดินบ้านทุ่งหลวง อำเภอคีรีมาศ จังหวัดสุโขทัย
คำสำคัญ:
สโตนแวร์, ดินบ้านทุ่งหลวง, ดินขาวลำปาง, ทรายระยองบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงทดลอง โดยมีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาอัตราส่วนผสม และศึกษาสมบัติทางกายภาพของผลิตภัณฑ์สโตนแวร์ 2) เพื่อสร้างเกณฑ์เป็นแนวทางการพัฒนาสโตนแวร์ และคัดเลือกอัตราส่วนผสมที่เหมาะสมตามเกณฑ์ของผลิตภัณฑ์สโตนแวร์ ทดลองการวิจัยโดยใช้วัตถุดิบในการทดลองได้แก่ 1) ดินบ้านทุ่งหลวง 2) ดินขาวลำปาง และ 3) ทรายระยอง สุ่มตัวอย่างแบบเจาะจงจากตารางสามเหลี่ยมด้านเท่า ชั่งด้วยเครื่องชั่งระบบดิจิตอล บดผสมด้วยเครื่องบดความเร็วสูง และเผาที่อุณหภูมิ 1230 องศาเซลเซียสด้วยเตาไฟฟ้า ผลการวิจัยพบว่า สูตรส่วนผสม ที่ตรงกับเกณฑ์และมีความเหมาะสมกับผลิตภัณฑ์สโตนแวร์มากที่สุดมีส่วนผสมของ ดินบ้านทุ่งหลวง ร้อยละ 60 ดินขาวลำปาง ร้อยละ 10 และทรายระยอง ร้อยละ 30 โดยมีค่าการดูดซึมน้ำมีค่าเท่ากับร้อยละ 2.70 มีค่าความแข็งแรง 255.02 kg/cm² และมีค่าการหดตัว ร้อยละ 9.50
เอกสารอ้างอิง
โกมล รักษ์วงศ์.(2538). น้ำเคลือบ. กรุงเทพฯ: สถาบันราชภัฏพระนคร.
จุมพฏ พงศ์ศักดิ์ศรี, เภทรา พงศ์ศักดิ์ศรี, และณริศรา พฤกษะวัน. (2566). การศึกษาศักยภาพการ
ผลิตที่ส่งผลต่อแนวทางการพัฒนาเครื่องปั้นดินเผาชุมชนบ้านทุ่งหลวง อำเภอคีรีมาศ จังหวัด
สุโขทัย. วารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 5(3), 40-53.
นฤดม ปิ่นทอง. (2565). การพัฒนาเนื้อดินเซรามิกส์ให้เหมาะสำหรับผลิตภัณฑ์เครื่องปั้นดินเผาจาก
แร่ดินเหนียวสีบัวระเหว. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 14(1), 1-20.
ปราโมทย์ ปิ่นสกุล, และกฤษดากร เชื่อมกลาง. (2559). การพัฒนาเนื้อดิน อ.บ้านกรวด จ.บุรีรัมย์ เพื่อ ใช้ในการขึ้นรูปผลิตภัณฑ์เครื่องปั้นดินเผาแบบใบมีด. รมยสาร, 14(พิเศษ), 147-153.
เพียรพิณ ก่อวุฒิพงศ์. (2560). การพัฒนาส่วนผสมของเนื้อดินปั้นโดยใช้แหล่งดินบ้านหนองหัวยาง
เพื่อทำผลิตภัณฑ์สโตนแวร์. วารสารวิชาการคณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม มหาวิทยาลัย
ราชภัฏลำปาง, 10(1), 60-74.
เลิศชาย สถิตพนาวงศ์. (2554). การพัฒนาเนื้อดินปั้นสโตนแวร์ด้วยดินขาวและดินพื้นบ้าน.วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรม, 7(2), 84-92.
วิมล ทองดอนกลิ้ง. (2561). การพัฒนาสูตรเนื้อดินปั้นสำหรับผลิตภัณฑ์สโตนแวร์จากดินบ้านปลักแรด. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 9(2), 118-136.
ศูนย์พัฒนาอุตสาหกรรมเครื่องเคลือบดินเผาภาคเหนือ. (ม.ป.ป). ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับเซรามิกส์. ลำปาง: กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม.
สมใจ มะหมีน. (2563). การพัฒนาผลิตภัณฑ์เครื่องปั้นดินเผาท้องถิ่นภาคใต้เตาเผาไฟสูง. วารสาร
วิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 12(1), 100-113.
สมศักดิ์ ชวาลาวัลย์. (2549). เซรามิกส์. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
สุขุมาล เล็กสวัสดิ์. (2548). เครื่องปั้นดินเผา พื้นฐานการออกแบบและปฏิบัติงาน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม. (2546). มาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมภาชนะเซรามิกที่ใช้กับอาหาร: สโตนแวร์ (มอก. 602-2546). กรุงเทพฯ: กระทรวงอุตสาหกรรม.
สำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม. (2548). มาตรฐานผลิตภัณฑ์ชุมชน เรื่องเครื่องปั้นดินเผาสโตนแวร์ (มผช. 930/2548). กรุงเทพฯ: กระทรวงอุตสาหกรรม.
สำนักงานมาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม. (2562). มาตรฐานอุตสาหกรรมเอส เครื่องปั้นดินเผา สโตนแวร์ (มอก. เอส 49-2562). กรุงเทพฯ: กระทรวงอุตสาหกรรม.
อนุรัตน์ ภูวานคำ. (2563). การพัฒนาเนื้อดินด่านเกวียนเพื่อใช้ในอุตสาหกรรมเครื่องใช้บนโต๊ะ
อาหาร. (รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี, นครราชสีมา.
อายุวัฒน์ สว่างผล. (2536). เซรามิกส์เบื้องต้น. กำแพงเพชร: สถาบันราชภัฏกำแพงเพชร.
Singer, S.S. (1963). Industrial Ceramics. London: Champan and Hall Ltd,.
