การพัฒนาสมรรถนะครูในสถานศึกษาขนาดเล็กทั้งระบบโรงเรียน ที่เสริมสร้างสมรรถนะผู้เรียนด้านการอ่านออกเขียนได้ ด้วยกระบวนการชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาสมรรถนะครูสถานศึกษาขนาดเล็กทั้งระบบโรงเรียนให้สามารถพัฒนาผู้เรียนด้านการอ่านออกเขียนได้ด้วยกระบวนการชุมชนแห่งการชุมชนแห่ทางวิชาชีพ และ 2) เพื่อเปรียบเทียบสมรรถนะด้านการอ่านของนักเรียนก่อนและหลังพัฒนาสมรรถนะครูสถานศึกษาขนาดเล็กทั้งระบบโรงเรียนด้วยกระบวนการชุมชนแห่งการชุมชนแห่งทางวิชาชีพ การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยและพัฒนา กลุ่มเป้าหมาย
ในการศึกษา คือ ครูและผู้บริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก สังกัดกรุงเทพมหานคร 2 แห่ง เป็นกลุ่มทดลอง 1 แห่ง และกลุ่มควบคุม 1 แห่ง วิเคราะห์ข้อมูลโดย ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1) การพัฒนาสมรรถนะครูสถานศึกษาขนาดเล็กทั้งระบบโรงเรียน พบว่า ครูในโรงเรียนกลุ่มเป้าหมายทั้ง กลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม สามารถพัฒนาผู้เรียนให้มีผลสัมฤทธิ์ด้านการอ่านและ
การเขียนดีขึ้น มีการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการจัดการเรียนรู้โดยเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญทุกระดับชั้น พัฒนาสื่อ
การเรียนรู้ที่หลากหลายช่วยให้ผู้เรียนสนใจและเข้าใจบทเรียนได้ดี และเน้นการประเมินตามสถาพจริงมากขึ้น
และ 2) เปรียบเทียบสมรรถนะด้านการอ่านของนักเรียนก่อนและหลังพัฒนาสมรรถนะครูสถานศึกษาขนาดเล็กทั้งระบบโรงเรียน พบว่า ทั้งกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม มีผลการทดสอบทางการศึกษาระดับชาติขั้นพื้นฐาน
(O-NET) ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ปีการศึกษา 2565 วิชาภาษาไทยสูงกว่าระดับประเทศ และผู้เรียนโรงเรียน
กลุ่มทดลองมีคะแนนเฉลี่ยวิชาภาษาไทยสูงกว่า โรงเรียนกลุ่มควบคุม
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารคุรุสภาวิทยาจารย์ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการคุรุสภาวารสารไม่จาเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารคุรุสภาวิทยาจารย์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารคุรุสภาวิทยาจารย์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนาทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทาการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรณ์จากวารสารคุรุสภาวิทยาจารย์ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
วาโร เพ็งสวัสดิ์. (2553, กรกฎาคม-ธันวาคม). การพัฒนาวิจัยรูปแบบ. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 2(4), 3.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และที่แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. http://www.onec.go.th/index.php/book/BookView/10
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). มาตรฐานการศึกษาของชาติ พ.ศ. 2561. http://www.lertchaimaster.com/doc/The-national-educational-standards-oct2561.pdf
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2563). การนำมาตรฐานการศึกษาของชาติสู่การปฏิบัติ: บทเรียนจากต่างประเทศ. นนทบุรี: เซนจูรี่ จำกัด.
Education Improvement Commission. (2000). School Improvement Planning a Handbook for Principals, Teachers, and School Councils. Toronto, Canada: Education Improvement Commission.
Mitchell, C. and Sackney, L. (2000). Profound Improvement: Building Capacity for A Learning Community. Lisse, The Netherland: Swets&Zeitlinger.
Moore, R. A., & Helms, M., & Usselman, M. (2018, June), Effective Design-based Implementation Research Using Complex Systems Modeling (Fundamental) Paper presented at 2018 ASEE Annual Conference & Exposition, Salt Lake City, Utah. 10.18260/1-2—30354
Ubaidullah, A. M.,& Islami J.M. (2016, June). Design Based Implementation Research (DBIR) for Sustaining Innovation in Classroom Instruction. https://www.researchgate.net/publication/322200259_DESIGN_ BASED_IMPLEMENTATION_RESEARCH_DBIR_FOR_SUSTAINING_INNOVATION_IN_CLASSROOM_INSTRUCTION
Willer D. (1986). Scientific Sociology: Theory and Method. Englewood Cliff, N.J.: Prentice-Hall.
